Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΠΡΟΣΩΠΑ : SHECK EXLEY

 ΚΑΤ
 
Sheck Exley (1 Απρίλη 1949 - 6 Απριλίου 1994)
 

Το όνομά του ήταν Sheck Exley και ήταν ένας άνθρωπος του οποίου η περιέργεια και η αφοσίωση στην κατάδυση δεν γνώριζε όρια. Ηταν ένας Αμερικάνος σπηλαιοδύτης επιστήμονας και εξερευνητής. Θεωρείται ως ένας από τους πρωτοπόρους της σπηλαιοκατάδυσης, συγγραφέας δύο βιβλίων σχετικά με τις αρχές της εξερεύνησης σπηλαίων. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1974 έγινε ο πρώτος πρόεδρος του Cave Diving στο τμήμα της Εθνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του δημιούργησε πολλές από τις βασικές διαδικασίες ασφαλείας που χρησιμοποιούνται σε σπηλαιοκαταδύσεις και γενικά στις αυτόνομες καταδύσεις σήμερα. Ηταν επίσης πρωτοπόρος στις ακραίες βαθιές καταδύσεις, στα φυσιολογικά ερεθίσματα και στους κινδύνους που προκύπτουν απο αυτές επάνω στον ανθρώπινο οργανισμό. Εξέλιξε και εφάρμοσε οριακές για την εποχή του μεθόδους αποσυμπίεσης, στηριζόμενος σε δικά του μαθηματικά μοντέλα σε σχέση με τους πίνακες, εξομείωσε την κατάδυσή του στον υπολογιστή αναπτύσσοντας λογισμικά προγράμματα σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας. Είχε μια μοναδική και σπάνια ικανότητα να περιγράφει λεπτομερώς τις επιδράσεις των αερίων στον οργανισμό του και κυρίως τις σοβαρές επιπτώσεις των νευρολογικών συμπτωμάτων κατά την διάρκεια των βαθιών καταδύσεων του και έτσι να παράσχει μοναδική βοήθεια στην ερευνητική ιατρική επιστημονική κοινότητα. Οι δύτες όλου του κόσμου χρωστάνε πολλά σε αυτό τον άνθρωπο. Η ιατρική υπερβαρική κοινότητα επίσης.
 

Για τους σκοπούς της διάσωσης κατά τη διάρκεια μιας σπηλαιοκατάδυσης, δοκίμασε, εξέλιξε και βοήθησε να τυποποιηθεί η χρήση του «χταποδιού», (το γνωστό σήμερα εφεδρικό δεύτερο στάδιο του ρυθμιστή πίεσης) που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για λόγους ασφαλείας σε περίπτωση που το κύριο δεύτερο στάδιο του δύτη αποτύχει, ή εναλλακτικά να επιτρέπει στο δύτη και στο ζευγάρι του να έχουν ταυτόχρονη πρόσβαση στο φυσικό αέριο σε περίπτωση που έχουμε μείνει χωρίς παροχή αέρα σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Το σύστημα ''χταπόδι'' θεωρείται πλέον ένα ουσιαστικό κομμάτι του εξοπλισμού ασφαλείας όλων των αυτοδυτών είτε στη σπηλαιολογία, είτε σε καταδύσεις σε ανοικτά νερά. Εξέλιξε επίσης μαζί με φίλους του τη διαμόρφωση του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται σήμερα στις τεχνικές καταδύσεις (σύστημα hogarthian) με τη χρήση του λιτού εξοπλισμού και κυρίως την χρήση μακρύ σωλήνα μήκους 2,10 μέτρων για παροχή σε κλειστά και στενά περιβάλλοντα μέσα σε σπηλιές και τούνελ. Σε διάφορες αναφορές και βιβλία λέγεται χαρακτηριστικά ότι: οι υπηρεσίες αυτού του ανθρώπου στην εξέλιξη του σπόρ της κατάδυσης είναι σχεδόν αδύνατο να εκτιμιθούν!
 

Για τη χρηματοδότηση αυτού του πάθους του εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών σε γυμνάσιο στο Live Oak της Φλόριντας, όπου και ζούσε. Το πάθος και η ανάγκη του για την εξερεύνηση τον οδήγησαν να περάσει όλη τη ζωή του στην εξερεύνηση των σπηλαίων. Για σχεδόν 30 χρόνια ήταν ο ηγέτης αυτής της δραστηριότητας θέτοντας τα υψηλότερα πρότυπα στη διαδικασία. Πέθανε στην ηλικία των 45 ετών, ενώ προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα νέο ρεκόρ βάθους σε σπήλαιο στο Μεξικό με γλυκό νερό και να ξεπεράσει το προηγούμενο δικό του αγγίζοντας την ζώνη κάτω απο τα 305 μέτρα βάθος, ένα όριο που ήξερε και ο ίδιος ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για εκείνον και που παρόλα αυτά το δοκίμασε υπακούοντας στην άσβεστη θέληση και το πάθος του για την εξερεύνηση!
 

Ο Sheck Exley ξεκίνησε τις καταδύσεις το 1965 στην ηλικία των 16 ετών. Την ίδια χρονιά εισήλθε για πρώτη φορά σε σπηλιά, μαγεύτηκε και γαντζώθηκε στην σπηλαιοκατάδυση για το υπόλοιπο της ζωής του. Ήταν ο πρώτος στον κόσμο δύτης που ξεπέρασε τις 1000 καταδύσεις σε σπηλιές μόλις στην ηλικία των 23 ετών. Μέχρι τα 29 χρόνια του είχε στο ενεργητικό του πάνω από 4000 καταδύσεις. Οι φίλοι του λένε ότι έκανε οπωσδήποτε 3 καταδύσεις την εβδομάδα για πολλά χρόνια, πράγμα που ίσως του πίστωσε μια ασυνήθιστη αντίσταση του οργανισμού του στη νάρκωση αζώτου, με αποτέλεσμα να είναι ένας απο τους ελάχιστους δύτες στον κόσμο που μπορούσε να επιβιώσει σε μια κατάδυση 122 μέτρων στην ανοικτή θάλασσα αναπνέοντας πεπιεσμένο αέρα και ενεργόντας σαν διασώστης για δύο άλλους δύτες που κινδύνευαν. Ενα μοναδικό χάρισμα που του επέτρεψε το 1970, ενώ παράλληλα δρούσε ως δύτης ασφαλείας για ένα ζευγάρι από δύτες που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν έναν νέο ρεκόρ κατάδυσης με αέρα να φτάσει σε βάθος 141 μέτρων και επέστρεψε για να περιγράψει το περιστατικό, το οποίο ήτανε θανατηφόρο για τους δύο άλλους δύτες. Το περιστατικό θα τρελλάνει την ιατρική επιστημονική κοινότητα.
 

Είναι ένας από τους 11 ανθρώπους στον κόσμο και στην ιστορία των τεχνικών αυτόνομων καταδύσεων που έχουν βουτήξει κάτω απο τα 250 μέτρα σε καταδύσεις με προσεκτικό σχεδιασμό των επιμέρους σταδίων των στάσεων αποσυμπίεσης που απαιτούν πολλές φορές εως και 14 ώρες. Ωστόσο, ο ίδιος ποτέ δεν υπέστη την ασθένεια της αποσυμπίεσης ή αλλιώς τη νόσο των δυτών στην καριέρα του. Στη διάρκεια της ζωής του γνώρισε και έγιναν φίλοι με τον άλλο μεγάλο σπηλαιοδύτη τον Jochen Hasenmayer (σχετικό αφιέρωμα θα διαβάσετε σύντομα εδώ) συνεργάστηκαν και είχαν μια συναδελφική αντιπαλότητα στη δεκαετία του 1980, προσπαθώντας να σπάνε τα ρεκόρ βάθους και διείσδυσης ο ένας του άλλου. Ο Sheck έτρεφε μια βαθιά εκτίμηση για τον Jochen.
 

Ο Sheck Exley, έχει μείνει στην ιστορία ως ένα είδος σπάνιου ανθρώπου που νοιαζόταν βαθιά για τους φίλους του, την οικογένειά του, και το σπορ των καταδύσεων. Χάρη στις προσπάθειές του και τη δημιουργικότητά του, οι δύτες σήμερα είναι σε θέση να βουτάνε με περισσότερη ασφάλεια απο ποτέ!

Το χρονικό του θανάτου του

Το Zacaton είναι το βαθύτερο απο τα πέντε υποσυστήματα σπηλαίων με τη μορφή δεξαμενών (cenotes) και βρίσκεται σε ένα μεγάλο αγρόκτημα το El Rancho Asufrosa στο βορειοανατολικό Μεξικό. Ανακαλύφθηκε από τον Jim Bowden και Ann Kristovich σε ένα ταξίδι αναγνώρισης που έγινε προς το τέλος των δύο εβδομάδων μιας εξερεύνησης και αποτύπωσης της Nacimiento Santa Clara, ένα σύστημα σπηλαίων στη βάση του El Abra κοντά στο Nacimiento Mante.

Η ομάδα άρχισε τη συστηματική διερεύνηση των κοιλωμάτων (cenotes) στις 2 Μαΐου του 1990 με δύτες τον Jim Bowden και Gary Walten. Ο Sheck Exley εντάχθηκε στην ομάδα το 1993 για τις μετρήσεις και την εξερεύνηση του Ζacaton. Μία εβδομάδα αργότερα μετρήθηκε το βάθος στα 330 περίπου μέτρα. Ηταν μια προφανής τέλεια και μοναδική τοποθεσία για μια κατάδυση ανοικτού κυκλώματος στη ζώνη κάτω απο τα 300 μέτρα και είχε επιτέλους βρεθεί. Το νερό ήταν ζεστό, δεν υπήρχε ρεύμα, οι ντόπιοι ήταν φιλικοί και η πρόσβαση στο σύστημα ήταν απλή. Η ιδανική τοποθεσία!

Ο στόχος ετέθει και ήταν να βουτήξουν σύντομα σε χρονικό όριο ενός ημερολογιακού χρόνου οι Bowden και Exley. Πραγματοποιήθηκαν έξι ταξίδια στο Μεξικό κατά τη διάρκεια των επόμενων δώδεκα μηνών. Ο Bowden προετοιμάστηκε να πηγαίνει προοδευτικά όλο και βαθύτερα ώστε να ετοιμάσει τον εαυτό του για την απόπειρα στα 300 μέτρα. Ο Exley επιδιώξε να προετοιμαστεί εν τω μεταξύ στην εξερεύνηση μιας τεράστιας υποβρύχιας σπηλιάς στο Bushmansgat της Νότιας Αφρικής με καταδύσεις έως τα 270 μέτρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της κατάδυσης ο Exley εντόπισε στον οργανισμό του συμπτώματα οπτικά και σωματικά του συνδρόμου της νευρολογικής υψηλής πίεσης (HPNS). Τα συμπτώματα υποχώρησαν κατά τη διάρκεια της ανάδυσής του στην πρώτη στάση αποσυμπίεσης του στα 120 μέτρα και δεν υπήρχαν επίμονες επιδράσεις.

Τον Απρίλιο του 1994, η ομάδα ήταν έτοιμη. Δύο ημέρες δαπανήθηκαν στην οργάνωση των απαιτούμενων φιαλών αποσυμπίεσης σε συγκεκριμένα βάθη. Η κατάδυση θα πραγματοποιηθεί σε ανεξάρτητες γραμμές καθόδου για τους δύο φίλους, για να αποφευχθεί η επαφή και η πιθανή εμπλοκή των δυτών κατά τη διάρκεια της πολύ γρήγορης καθόδου. Κάθε προσπάθεια θα είναι σόλο και ανεξάρτητη. Ο Exley θα χρησιμοποιήσει mix Heliair 6 έως κάτω, o Bowden Heliair 6.4. ύστερα απο μετρήσεις που έγιναν. Και οι δύο δύτες θα πραγματοποιήσουν μετρήσεις και εναλλαγές απο διαφορετικούς πίνακες δεδομένου ότι ο ακριβής χρόνος καθόδου (χρόνος βυθού) και το μέγιστο βάθος της κατάδυσης ήταν άγνωστα.

Τόσο ο Bowden όσο και ο Exley έκαναν πολλαπλές βουτιές εγκλιματισμού βαθιά με αέρα για να προετοιμαστούν για την απόπειρα στα 300. Νωρίς το πρωί της Τετάρτης 6 Απριλίου του 1994, όλα ήταν έτοιμα. Η διάθεση προ της βουτιάς ήταν θετική και αισιόδοξη. Οι άνδρες άρχισαν την κάθοδό τους περίπου στις 9:50 π.μ. τοπική χειμερινή ώρα. Ο Bowden έφτασε στα 282 μέτρα και θα χρειαστεί να περάσει 9+ ώρες στην αποσυμπίεση. Ο Exley, για λόγους που ποτέ δεν θα μάθουμε ακριβώς δεν κατάφερε να επιστρέψει. Είχε φτάσει σε ένα μέγιστο βάθος 276 μέτρων.

Ο Bowden θυμάται: Ο χρόνος μεταξύ του Δεκεμβρίου και του Απριλίου είχε περάσει γρήγορα με προετοιμασίες και σχεδιασμό κάθε μέρα και νύχτα. Εκτός απο τις βουτιές προετοιμασίας έκανα πάνω από 30 καταδύσεις στη ζώνη των 90 μέτρων, μερικές έγιναν με αέρα για να εγκλιματιστεί ο οργανισμός και να δημιουργήσει ανοχή στη νάρκωση μου. Πολλές από αυτές τις καταδύσεις περιελάμβαναν δοκιμασία των δεξιοτήτων σε βάθος, κυρίως επίλυσης προβλημάτων, ερωτήσεις ή τα καθήκοντα που προκύπτουν από την διαχείριση των μίγματων ενώ ήμουν σε κατάδυση με αέρα. Ήταν απαραίτητο να εξασφαλίσω ότι θα είμαι άνετος με ένα ισοδύναμο βάθος νάρκωσης (END) περίπου στα 100 μέτρα. Έκανα μια οριακή βουτιά στα 125 μέτρα με αέρα που ήτανε και παγκόσμιο ρεκόρ καταδυσης με αέρα μέσα σε σπηλιά, αλλά επισκιάστηκε σύντομα από τον Sheck που έθεσε το όριο σε άπιαστα όρια που μόνο ο οργανισμός του άντεχε στα 128 μέτρα στις 4 Απριλίου δύο ημέρες πριν από την τελική προσπάθειά μας.
 

Οι τελικές προετοιμασίες έγιναν και η πρώτη ομάδα υποστήριξης ήταν έτοιμη. Παρόντες κατά την ημέρα της κατάδυσης ήταν η ομάδα που αποτελείται από Exley, Bowden, Mary Ellen Eckhoff (πρώην σύζυγος του Exley), Karen Hohle (σύζυγος του Bowden), Ann Kristovich και Marcos Gary. Εκπρόσωποι τύπου ο συγγραφέας και φωτογράφος από το Sports Illustrated, ένας φωτογράφος από το Discovery, και μια δημοσιαγράφος από το Κανάλι 7 του Tampico. Επίσης παρόντες ήταν ο ιδιοκτήτης της γης με την οικογένειά του, μαζί με πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής.

Ο Bowden συνεχίζει: o Sheck ετοιμάστηκε και κολύμπησε μέσα από το πέρασμα El Pasaje de Tortuga Muerte για να έρθει επάνω απο το σημείο κατάδυσης. Σχολιάσαμε την όμορφη μέρα και ευχήθηκε ο ένας στον άλλον τύχη. Χωρίσαμε εκείνη τη στιγμή και πήγαμε ο καθένας στις αντίστοιχες γραμμές μας. Ο χρόνος πέρασε στη σιωπή μέσα στο νερό, ηρεμήσαμε και επικεντρωθήκαμε στην αναπνοή μας δίνοντας όλοι μας την προσοχή σε αυτό που ήταν μπροστά μας και κάτω μας.
 

Μετά από ένα χρόνο, αναπολώντας στις μνήμες μου ένιωσα οτι όλα ήταν σωστά και προσπάθησα να θυμηθώ την τελευταία ματιά μου επάνω στο Sheck. Φάνηκε να αισθάνετε το βλέμμα μου και κούνησε το κεφάλι του με επιβεβαίωση. Τον θυμάμαι να έχει βυθιστεί και σαν να δίστασε στα πρώτα 3 μέτρα για ένα λεπτό ή έτσι μου φάνηκε και στη συνέχεια έφυγε σε ελεύθερη πτώση. Είχα προγραμματίσει ένα ρυθμό καθόδου στα εκατό μέτρα ανά λεπτό και να επιβραδύνω την κάθοδο μου γύρω στα 228 έως τα 243 μέτρα, όπου είχα παρατηρήσει τα συμπτώματα HPNS επάνω μου στην προηγούμενη κατάδυσή μου. Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο. Όπως έχω περάσει το όριο των 245 μέτρων είχα επίγνωση της κατάστασης και νιώθω λίγο δέος και φόβο. Μπορούσα να δω μόνο το φως του Sheck στο βάθος. Ήταν η τελευταία φορά που είδα τον φίλο μου ζωντανό!

Ωστόσο, στα 274 μέτρα διαπίστωσα ότι είχα αναπνεύσει πολύ περισσότερο όγκο φυσικού αερίου από ότι είχε προγραμματιστεί. Στη φιάλη υπήρχαν μόνο 70 bar και σε αυτό το βάθος, οι ρυθμιστές δεν θα μπορούσαν να δώσουν αέριο αν η πίεση πέσει κάτω από 34 bar. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα που ζητούσε την λύση του γρήγορα.
 

Φούσκωσα αμέσως το ρυθμιστή πλευστότητας και κατάφερα να σταματήσω την κάθοδό μου στα 282 μέτρα. Ολα πήγαν στραβά, το αέριο λιγόστευε, ο ρυθμιστής στη φιάλη αγκίστρωσης άρχισε να χάνει αέριο και αναγκάστηκα να ανοίγω την φιάλη για να αναπνεύσω και να την κλείνω κάθε φορά. Αναδύθηκα και επέστρεψα στη γραμμή μου στα 130 μέτρα. Μπορούσα να παρατηρήσω με σαφήνεια τη γραμμή του Sheck. Όλες οι φιάλες του ήταν ακόμα τακτοποιημένες, συσκευασμένες και αχρησιμοποίητες. Δεν ανησύχησα σε αυτό το στάδιο γιατί ήξερα οτι είχε πάει βαθύτερα και πιθανόν να ήταν ακόμη κάτω από μένα.
 

Αλλά από την επιφάνεια η ομάδα υποστήριξης γνώριζε ήδη ότι ο Exley ήταν σε μπελάδες. Ο Ann Kristovich είχε παρακολουθήσει τις διαδρομές των φυσσαλίδων των δύο ανδρών σχετικά με την αρχική τους προέλευση. Οι φυσαλίδες του Bowden εξαφανιζόντουσαν σε δύο λεπτά και του Exley λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, σε λίγο μόνο ένα σετ απο φυσαλίδες εμφανίστηκε μετά από περίπου 15 λεπτά και δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν ήταν του Bowden ή του Exley. Ο Kristovich αντάλλαξε άβολες ματιές με τη σύζυγό του Bowden. Όπως είχε προγραμματιστεί στη συνέχεια βούτηξε να να συναντησει και να υποστηρίξει τον Bowden στο σήμα του για τα 47 λεπτά του προφίλ κατάδυσης. Ήταν ανακουφισμένος που τον βρήκε να κρέμεται στο σχοινί της αποσυμπίεσης, αλλά πάγωσε όταν είδε τον εξοπλισμό του Sheck να εξακολουθεί να κρέμεται ανέπαφος με κανένα σημάδι από αυτόν. Η ζοφερή συνειδητοποίηση της κατάστασης γινότανε πραγματικότητα.

Εν τω μεταξύ η Mary Ellen Eckhoff (πρώην σύζυγος του Sheck) παρακολουθούσε από τα βράχια χωρίς τη γνώση του προβλήματος. Είχε ανησυχία αλλά δεν πανικοβλήθηκε από την κατάσταση, άρπαξε μια φιάλη και κολύμπησε προς τα κάτω για να συναντήσει τους Bowden και Kristovich. Τώρα οι χειρότεροι φόβοι της έγιναν πραγματικότητα. Εγραψε βιαστικά σε ένα πίνακα: ''Πάω μέχρι τα 76 μέτρα για να ψάξω για φυσσαλίδες''. Δεν φαινότανε κανένα σημάδι του Sheck, ούτε φυσσαλίδες πουθενά.

Την συνάντησα στην ανάδυση, έκλαιγε και η μάσκα της ήταν άνω-κάτω. Ήθελε να φύγει πίσω στην επιφάνεια γρήγορα, αλλά την άρπαξα και είδα το μανόμετρο της, διάβασα 84,7 μέτρα. Απλά την κρατούσα να μη φύγει. Μείναμε για περισσότερο από τριάντα λεπτά στην αποσυμπίεση. Ηταν μια πολύ μοναχική στιγμή.
 

Επρεπε να παραμείνω αρκετές ωρες κρεμασμένος στη στάση αποσυμπίεσης. Ο ήλιος έχει δύσει πίσω από την κορυφογραμμή γύρω από το σπήλαιο και τα νερά είναι σκοτεινά. Μέσα στην ησυχία η καρδιά μου αρνείται να το πιστέψει. Ο Sheck Exley, ο άνθρωπος που διαβάζα χαρτόδετα μυθιστορήματα υποβρύχια για να περάσει η ώρα κατά τη διάρκεια των πολύωρων στάσεων αποσυμπίεσης, ο άνθρωπος που γιόρταζε μαζί μου την παραμονή της πρωτοχρονιάς τα τελευταία 25 χρόνια σε δεκάδες υποβρύχια σπήλαια σε όλη τη Φλώριδα και ο οποίος έσωσε αμέτρητους άλλους δύτες από σχεδόν μοιραίες καταστάσεις, δεν μπορεί να έχει χαθεί. Κι όμως ο Sheck Exley ήταν ήδη νεκρός.
 

Συνέχιζα να αιωρούμαι. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω για να βοηθήσω τον φίλο μου. Δεν έχω αρκετό αέριο. Θα είναι βέβαιος θάνατος. Μπορώ μόνο να περιμένω, κλειδωμένος στη σιωπή μου, να πενθώ για τον φίλο μου εκεί. Αυτή ήταν μια φρικτή στιγμή!
 

Δεν υπήρχε τρόπος να ανακτήσουμε το σώμα του Sheck δεδομένου ότι ο μόνος άνθρωπος που ήταν ικανός να πραγματοποιήσει μια τέτοια ανάσυρση ήταν ο άνθρωπος που ήταν ήδη εκεί κάτω! Τρεις ημέρες αργότερα, το σώμα ανελκύστηκε καθώς ήτανε τυλιγμένο επάνω στη γραμμή κατάδυσης του. Μια φιάλη του που είχε επάνω έναν υπολογιστή κατάδυσης έγραφε 275,5 μέτρα γεγονός που υποδηλώνει ότι ανεξάρτητα από το πρόβλημα που είχε δεν του είχε συμβεί τίποτα μέχρι περίπου εννέα λεπτά μετά την έναρξη της κατάδυσης.

Η καλύτερη εικασία απο τους ειδικούς δείχνει ένα σοβαρό HPNS περιστατικό. Ο Exley είχε βιώσει ένα τέτοιο κακό περιστατικό στην Αφρική παλαιότερα που τον οδήγησε σε ανεξέλεγκτους μυϊκούς σπασμούς και πολλαπλά οράματα. Θα μπορούσε να περιλαμβάνει το άγχος του συνδρόμου ΗPNS που επιδεινώνεται από τις ναρκωτικές επιδράσεις του αζώτου σε αυτό το βάθος. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με πιο βίαιες δονήσεις που θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει σπασμούς οξυγόνου ή απλώς κατέστησε αδύνατο να διαπραγματευτεί τον χειρισμό των αερίων του όπως είναι απαραίτητο. Σε εκείνα τα βάθη το σώμα πρέπει να αντέδρασε με άγνωστους τρόπους. Ο ίδιος ο Sheck περιέγραψε εκατοντάδες μικρούς ομόκεντρους κύκλους, ο καθένας με μια αφρώδη κουκίδα στο κέντρο του που γεμίζουν το όραμά του. Το σώμα του άρχισε να φαγουρίζετε και να τσούζει. Ήταν το λεγόμενο ''νευρολογικό σύνδρομο υψηλής συμπίεσης'' το λιγότερο κατανοητό φαινόμενο στην υπερβαρική ιατρική που προκαλείται από σοβαρή και γρήγορη συμπίεση. Η ακραία πίεση αναστέλλει τη λειτουργία του εγκεφάλου, προκαλώντας τα νευρωνικά κυκλώματα να τρέξουν άγρια. Ο Sheck Exley δεν θα το είχε ποτέ ξαναζήσει σε αυτό το βαθμό. Σε εκείνο το σημείο, θα πρέπει να υπέστει σπασμούς οξυγόνου, έχασε τις αισθήσεις του και πέθανε.
 

Ο θάνατός του θα παραμείνει ένα μυστήριο και μια τραγική απώλεια.
 

Ελλήνισε και απέδωσε: Κώστας Ανδρεάδης 

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΩΛΗΝΩΝ ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΠΙΕΣΗΣ


Στην κατάδυση αναψυχής, χρησιμοποιείται συχνότερα ένας κοντός σωλήνας για τον κύριο ρυθμιστή πίεσης, ενώ υπάρχει μια εναλλακτική πηγή αέρα με μακρύτερο σωλήνα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά την τροφοδότηση με αέρα ενός δύτη στην περίπτωση συντροφικής αναπνοής. Το εφεδρικό δεύτερο στάδιο του προσωπικού μας ρυθμιστή πίεσης παρέχει εύκολη πρόσβαση σε κάθε δύτη που μπορεί να έχει απαιτήσεις σε αέρα σε κάποια έκτακτη κατάσταση υποβρυχίως.

Αντιθέτως, στην κατάδυση τεχνικής μορφής οι δύτες συχνά επιλέγουν πολύ μακρύ σωλήνα για το κύριο πρώτο στάδιο στον ρυθμιστή τους τυλιγμένο γύρω από το σώμα τους, ενώ ένας κοντός σωλήνας είναι αγκιστρωμένος γύρω από τον λαιμό και εδράζεται κάτω από το πηγούνι του δύτη.

Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, ο τεχνικός δύτης ξετυλίγει και απομακρύνει το μακρύ σωλήνα που αναπνέει από το στόμα του και τον προσφέρει στον δύτη που χρειάζεται αέρα. Στη συνέχεια παίρνει τον εφεδρικό ρυθμιστή με τον κοντό σωλήνα που βρίσκεται κοντά στο στόμα του για την δική του αναπνοή. Έτσι αυτομάτως έχουμε 2 τεχνικές στη διαδικασία της υποβρύχιας συντροφικής αναπνοής με ξεκάθαρα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα εκατέρωθεν.

Είναι μερικές φορές, ευκολότερο να χρησιμοποιήσετε μία κλασική διαμόρφωση κοντού σωλήνα, όπως αυτή στην κατάδυση αναψυχής λόγω του γεγονότος ότι ο δύτης δεν χρειάζεται να απομακρύνει τον ρυθμιστή του από το στόμα ενώ μοιράζετε αέρα με έναν δύτη που έχει ανάγκη σε αέρα. Είναι επίσης χρήσιμο, καθώς μειώνει την πιθανότητα εισροής νερού ή και πνιγμού κατά την εναλλαγή των ρυθμιστών πίεσης, καθώς επίσης και την πιθανότητα βαροτραύματος των πνευμόνων που μπορεί να προκληθεί από το κράτημα της αναπνοής κατά την διάρκεια της συντροφικής αναπνοής και μέχρι ο δύτης να βάλει τον ρυθμιστή στο στόμα του, κρίνεται δε αρκετά επικίνδυνο σε ακραίες κυρίως καταστάσεις πανικού όταν συνυπάρχει και απότομη – ανεξέλεγκτη ταχύτητα ανάδυσης στην επιφάνεια.

Ένας μακρύς σωλήνας από τη άλλη θα πρέπει να έχει ένα αξιοπρεπές μήκος, κυρίως κρίνεται απαραίτητο από 2 μέτρα και επάνω. Εάν ο δύτης είναι ψηλός, είναι σκόπιμο να χρησιμοποιηθεί ένας ακόμη μακρύτερος σωλήνας. Ομοίως, ένας μικρόσωμος δύτης μπορεί να αισθάνεται πιο άνετα με έναν τροποποιημένο πιο κοντό σωλήνα. Ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι μπορεί να χρειαστεί να μοιραστεί τον αέρα με ένα ψηλότερο άτομο. Βλέπουμε ότι στην τεχνική κατάδυση οι παράμετροι αλλάζουν και όλα είναι τροποποιήσιμα και προσαρμοσμένα στις πραγματικές ανάγκες που πηγάζουν μέσα από την εξειδίκευση. Μερικοί δύτες χρησιμοποιούν και ολιστικές - απόλυτες μεθόδους και εκπαιδεύονται αποκλειστικά επάνω σε αυτές.
 

Έχει υποστηριχθεί ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό δύτες αναψυχής που έχουν ξεμείνει από αέρα αυτόματα γυρίζουν σε πανικό (ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του καθενός) και η πρώτη κίνηση θα είναι να αρπάξουν το ρυθμιστή του συντρόφου τους από το στόμα και όχι να ζητήσουν με σήμα ήρεμα τη συντροφική αναπνοή ή ακόμα να πάρουν το εφεδρικό δεύτερο στάδιο του συντρόφου τους. Συνιστάται πλέον ακόμα και οι δύτες αναψυχής να είναι προετοιμασμένοι για μια τέτοια κατάσταση και να είναι πάντα έτοιμοι να περάσουν με ήρεμο τρόπο τον ρυθμιστή στο στόμα του δύτη που βρίσκεται σε ανάγκη.

Η χρήση ενός μακρύ σωλήνα κρίνεται λοιπόν ευεργετική για κοινή χρήση, ειδικά κατά τη διάρκεια της ανάδυσης, όπου ένας μικρότερος σωλήνας θα μπορούσε να προκαλέσει δυσλειτουργίες στους δύτες, να μην νιώθουν άνετα μεταξύ τους, να τραβιέται το επιστόμιο του ρυθμιστή από το στόμα, τα πέδιλα τους να μπλέκονται υποβρυχίως. Ο μακρύς σωλήνας θα επιτρέψει μια πιο ήρεμη ανάδυση, γεγονός που καθιστά ευκολότερο για τους δύτες να κολυμπήσουν στο πλευρό του συντρόφου τους άνετα και ελεύθερα. Επίσης, καθίσταται αναγκαίο για καταδύσεις σε ναυάγια ή σπήλαια όπου και έχει αρχικά εφαρμοστεί και προέρχεται. Παρά το γεγονός ότι κοντοί σωλήνες χρησιμοποιούνται περισσότερο σε καταδύσεις αναψυχής, εντούτοις θα υπάρξει πρόβλημα εάν οι δύτες πρέπει να μοιραστούν την παροχή αέρα, ενώ προσπαθούν να κολυμπήσουν μέσα από στενούς χώρους. Αυτό δεν θα ήταν δυνατό με έναν κοντό σωλήνα.

Μια μεγάλη διαμάχη διαφαίνεται στο ερώτημα ως προς το αν είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσετε ένα κοντό ή μακρύ σωλήνα στη διαμόρφωση του ρυθμιστή πίεσης. Κάποιοι δύτες πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να εκπαιδευτούν από την αρχή στη χρήση ενός μακρύ σωλήνα. Έτσι αν ποτέ θελήσουν να περάσουν στην τεχνική κατάδυση, θα είναι ήδη εξοικειωμένοι με τη χρήση του και θα πρέπει να επικεντρωθούν μετά μόνο στις τεχνικές δεξιότητες.

Συνολικά, φαίνεται ότι ο μακρύς σωλήνας είναι πραγματικά καλύτερος για καταδύσεις αναψυχής, καθώς και για τεχνικές καταδύσεις, αλλά κάθε δύτης θα πρέπει να κάνει μια επιλογή με βάση την προσωπική του προτίμηση. Το σίγουρο είναι πλέον ότι γίνεται επιτακτική η ανάγκη να εκπαιδευτεί κανείς και στις 2 τεχνικές. Ήδη τον τελευταίο καιρό οι οργανισμοί πιστοποίησης αυτοδυτών διδάσκουν και αναφέρουν και τις 2 τεχνικές δεξιότητες στην εκπαίδευση καθώς παρατηρείται το φαινόμενο δύτες με διαφορετική διαμόρφωση εξοπλισμού, διαφορετικών σχολών και διαφορετικής φιλοσοφίας να βρίσκονται μαζί (κυρίως σε καταδυτικά ταξίδια) και να βουτάνε σε μια ομάδα. 



Πρωτότυπο Άρθρο του Κώστα Ανδρεάδη ©

ΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Πόσο σημαντικές είναι οι στάσεις ασφαλείας όταν κάνουμε κατάδυση; Στάσεις ασφαλείας και γιατί πρέπει να κάνετε Ορισμένες τεχνικές που μαθαίν...